آشنایی با ورزش پرهیجان کایت سواری

آشنایی با ورزش پرهیجان کایت سواری
کایت سواری,کایت سواری چیست,کایتدر کایت سواری، خلبان از طریق انتقال وزن بدن خود به طرفین، کایت را کنترل می کند
در کاینت سواری، سرعت باد نقش تعیین کننده ای در سرعت پرواز دارد. کسانی که به دنبال پروازی پر سرعت و با هیجان بالا هستند، کایت سواری گزینه ی مناسبی برای آنها به شمار می آید. هنگ گلایدر ها بسته به وضعیت آب و هوایی میتوانند بازه زمانی بین ۱۰ دقیقه تا حتی یک ساعت یا بیشتر را در آسمان بگذرانند.
سرپوش ورزشی - کایت چیست؟

کایت یا سبک پر وسیلهٔ هوایی بسیار سبک است با بال هایی شبیه به بال پرنده ها که قادر به سر خوردن در هواست؛ این وسیله امکان دارد مجهز به موتور کمکی باشد.

کایت از نظر شکل ظاهری، مثلثی شکل شبیه هواپیمای کاغذی میباشد. اما در فرهنگ هوانوردی خارج از ایران این دستگاه را هنگ گلایدر یا بال دلتا می نامند.

برای به حرکت در آوردن کایت، خلبان باید به صورت سراشیبی بر باد سوار شود تا این سبک پر بر روی باد بلغزد. خلبان با تغییر موقیت بدن خویش حرکات کایت را کنترل می کند.

محل شروع پرواز کایت در شیب نوک قله کوه یا تپه هایی که دارای شیب صاف و فاقد موانع مثل درخت بوده است، می باشد.

کار کردن با کایت میسر است و سرهم کردن اجزای کایت در بازه زمان کوتاهی انجام می شود.

ورزش کایت سواری:

کایت سواری یا هنگ گلایدینگ نام یک ورزش هوایی است که در آن خلبان بر روی یک هارنس (افسار) که از بال آویزان است سوار می شود و از طریق انتقال دادن وزن بدن خود به دو طرف آنرا کنترل می کند. هنگ گلایدر تشابه فراوانی به پاراگلایدر (چتربال سواری) دارد ولی از قسمت های بسیار ساده تر و کم هزینه تری نسبت به پاراگلایدر تشکیل شده است. برخلاف بعضی دیگر از گلایدر ها که به هواپیماهایی بدون نیروی موتوری شباهت دارند، هنگ گلایدر ها مثل بادبادک هایی بزرگ هستند.

بدنه هواگرد و بال بیشتر کایت های مدرن از آلیاژ آلومینیوم و کامپوزیت ساخته می شود. بال های این هواگرد متحرک هستند و خلبان از این راه کایت را کنترل می کند. ولی در بعضی کایت های امروزی از سامانه کنترل پرواز هواگرد استفاده می گردد. بعضی از جنبه های سبک پرها زیر نظر فدراسیون بین المللی هوانوردی و سازمان های هوافضا است.

تاریخچه پیدایش کایت سواری

شواهدی موجود است که فرم های ابتدایی کایت در چین به وجود آمده است. در انتهای قرن ششم میلادی، چینی ها شبه کایت هایی ساختند که به طرز غیرقابل باور سبک و آیرودینامیک بود، این هواگرد ها می توانستند وزن یک انسان سایز متوسط را تحمل کنند ولی کایت های اختراع شده در مرحله آزمایش به خوبی عمل نمی کردند، چرا که اکثر کایت های ابتدایی طراحی خوب و ایمنی نداشتند. مخترعان آن زمان درک و علم کافی از نوع و شکل بال پرندگان و روش عملکرد چنین ساختاری نداشتند.

فرد پیشگام بعدی در ساخت گلایدرها مبتکر آلمانی، اتو لیلنتال بود. در دهه ۱۸۹۰ او ۱۸ گلایدر ساخت که خودش با تمامی آن ها پرواز کرد. وی نیز یادداشت ها و پرونده های دقیق کار خود را حفظ کرد که این کار او در اختراعات بعدی بقیه مخترعین تأثیر زیادی گذاشت. بعد از انجام بیش از ۲۰۰۰ پرواز موفقیت آمیز، لیلنتال در سال ۱۸۹۶ در یک پرواز ناموفق کشته شد.

کایت چیست,کایت سواری,تصویر کایت سواری روی آباتو لیلیتنال، یک روز پس از کایت سواری با کایتی که خود اختراع کرده بود درگذشت
در سال ۱۹۶۳، جان دیکنسون، مبتکر استرالیایی، نوعی ساختار قابل انعطاف را برای کایت در نظر گرفت. طراحی ناب او فدراسیون بین المللی هوانوردی را ترغیب کرد که دیپلم کایت سواری را به او اهدا کند. امروزه طراحی او بعنوان طرح و ساختار استاندارد یک کایت شناخته می شود.

در سال ۱۹۷۱ انجمن کایت سواری یا همان هنگ گلایدینگ ایالات متحده تشکیل شد. در این موقع کالیفرنیا منقطه مورد علاقه ی کایت سواری در غرب آمریکا بود، در حالیکه شهر دانلپ در تنسی، به علت ارتفاعات موجود در آن، مکان مورد علاقه ی کایت سواران برای پرواز در شرق آمریکا به حساب می آمد. با گذشت چند سال کایت سواری از یک تفریح خطرآفرین به یک ورزش تبدیل شد. در سال ۱۹۹۵ تلفات پرواز با کایت ها ۷ نفر گزارش شد در حالیکه این تعداد در سال ۱۹۷۴، ۴۰ نفر گزارش شده بود.

*