ملی‌پوش دوچرخه‌سواری:

رکابزن المپیکی ایران گفت: انتظار کسب مدال در این رشته منطقی به نظر نمی‌رسد چرا که شرایط سختی پیش رو داریم اما باید به آینده امیدوار بود.
«سعید صفرزاده» به گزارش آبا به نقل از ایرنا، افزود: انتظار مدال برای دوچرخه‌سواری در المپیک خیلی منطقی نمی‌تواند باشد چرا که نسبت به المپیک و نتایج ادوار گذشته می‌توانیم بگوییم شرایط سختی پیش رو داریم و باید با انصاف به این ماجرا نگاه کرد.
وی ادامه داد: در المپیک قبلی ۳ رکابزن اعزام شدند اما در المپیک توکیو من تنها نماینده ایران هستم و هیچ حمایتی از سوی هم تیمی‌های خود در طول مسابقه نخواهم داشت. این امر در حین رقابت بسیار مهم است و از نظر روانی می‌تواند کمک حال باشد.

رکابزن المپیکی کشورمان تصریح کرد: برای حضور در المپیک توکیو اردوهای مختلفی را سپری کردیم. تمرکز اردوی اول به مسایل بدنسازی بود، اما از اردوی دوم به بعد شرایط به گونه‌ای برنامه‌ریزی شد که رکابزنان فشار زیادی را متحمل شوند تا ورزشکاری که می‌خواهد در المپیک رکاب بزند با این شرایط آشنا شود.

صفرزاده یادآور شد: با برنامه و آرام آرام به فرم لازم نزدیک می‌شدم که متاسفانه در حین تمرینات اردوی سوم به کرونا مبتلا و مجبور شدم اردو را ترک کنم. ۱۱ روز استراحت مطلق داشتم و سپس با ۵ روز تمرین به اردوی چهارم ملحق شدم. در این مدت، کمی افت کرده بودم اما باز هم از رقبای خودم بهتر بودم. بعد از تمرینات مداوم و حضور در اردوهای آماده‌سازی در اردوی آخر در چالوس حضور یافتم. بین دو اردو ۲ هفته زمان برای استراحت داشتیم که در این مدت بهبودی کاملم را به دست آوردم. فاصله من با رقبا محسوس بود و به دوران اوج خودم بازگشتم و توانایی و آمادگی خودم را به کادر فنی ثابت کردم و در نهایت در روزهای آخر به عنوان نماینده المپیکی ایران انتخاب شدم.

وی تصریح کرد: این میزان آمادگی برای حضور در المپیک کافی نبود به همین دلیل کادر فنی و خودم خیلی اصرار داشتیم در چند رویداد تدارکاتی حضور پیدا کنم تا میزان آمادگی‌ام را افزایش دهم. با حمایت فدراسیون به ترکیه رفتم و ۴ مسابقه تدارکاتی خیلی خوب و تاثیرگذار را در آنجا سپری کردم.

رکابزن المپیکی کشورمان گفت: در این اردو دوچرخه جدیدم را تحویل گرفتم که طبیعی بود به آن عادت نداشته و به نوعی بازدارنده هم بود. در روز آخر و در مسابقه سربالایی مقام چهارم را در بین برترین سربالاروهای آسیا و اروپا را به دست آوردم که نتیجه خوبی است و اگر یک هفته زودتر دوچرخه جدیدم به دستم می رسید شاید دوم می‌شدم.

صفرزاده تاکید کرد: برای نتیجه به ترکیه نرفته بودم و هدف افزایش میزان آمادگی بود که این مهم محقق شد، بعد از اردوی ترکیه به تهران برگشتم و مقدمات اعزام را انجام دادم. طبق برنامه روز یکشنبه ۲۷ اردیبهشت ماه عازم توکیو خواهم شد و امیدوارم نتایج قابل قبولی را برای دوچرخه‌سواری در المپیک کسب کنم.

وی افزود: ۱۳۰ نفر شرکت کننده در رشته استقامت حضور دارند که باید در روز دوم مرداد به مصاف آنها بروم. انتظار کسب مدال المپیک برای دوچرخه‌سواری نمی‌تواند در این شرایط منطقی باشد. همانطور که قبل از این هم گفتم اگر نتایج ادوار گذشته را مرور و به تعداد نفرات اعزامی توجه کنیم خواهیم دید چه شرایط سختی را پیش رو داریم. دوچرخه‌سواری یک رشته تیمی است و یک رکابزن از طرف هم تیمی‌های خود به اشکال مختلف از لحاظ روانی و راهبردی (استراتژیک) در طول مسابقه حمایت می‌شود.

این دوچرخه‌سوار کشورمان گفت: باید در بزرگترین میدان ورزشی جهان آن هم به تنهایی به رقابت با رقبای خود بپردازم که کار بسیار سختی است. المپیک آوردگاه مهمی است که بهترین‌های جهان در بالاترین سطح آمادگی حضور دارند و من در نخستین تجربه المپیکی، برای رسیدن به آنچه هدفم است از هیچ کوششی دریغ نخواهم کرد.

صفرزاده تاکید کرد: شاید برخی تصورشان این باشد که اگر به خط پایان برسیم نتیجه خوبی است اما در این دوره از بازی‌ها، قصد دارم در بین ۵۰ تا ۶۰ رکابزن برتر جهان قرار گیرم و اگر این ام محقق شود، می‌توانم بگویم از عملکرد خود راضی خواهم بود و به طور حتم کارشناسان نیز این نتیجه را منطقی ارزیابی خواهند کرد. تا اعزام به توکیو تمریناتم را در تهران ادامه خواهم داد تا در بهترین فرم آمادگی وارد مسابقات شوم.

وی با تقدیر و تشکر از محمود پراش سرمربی تیم ملی دوچرخه‌سواری گفت: به او و برنامه‌هایی که برایم در نظر گرفته ایمان دارم چرا که در زمان ورزش حرفه‌ای خود در بین بهترین‌ها بود. او حتی وظایفی که بر عهده نداشت را هم انجام داد تا کارها پیش برود و این کار بزرگی است که شاید خیلی ها انجام ندهند.

رکابزن المپیکی کشورمان در پایان خاطر نشان کرد: وقتی نفر المپیکی فدراسیون دوچرخه‌سواری مشخص شد، بلافاصله مسابقات قهرمانی کشور را داشتیم، تخصص من مسیرهای سربالایی است و این رقابت‌ها در مسیر کفی بود. بازهم در این مسابقات برای سومین سال پیاپی مقام اول را به دست آوردم و این مسایل باعث شد محمود پراش سرمربی تیم ملی در تصمیم خود راسخ‌تر شود.

*