فنی ترین مرد شمشیربازی ایران

رییس کمیته فنی شمشیربازی آسیا صحبت های قابل تاملی را از مشکلات شمشیربازی ایران مطرح کرد که برای این رشته المپیکی و مدعی در سطح جهان، جای تاسف دارد و باید حل این مسائل در دستور کار قرار بگیرد.

به گزارش پایگاه خبری آبا به نقل از ایسنا، عباس فاریابی را می‌توان فنی ترین مرد شمشیربازی ایران لقب داد چراکه تسلط زیادی به قوانین شمشیربازی دارد و می‌تواند پاسخگوی هر سوال فنی باشد. او در این سال ها قدم های زیادی برای اصلاح قوانین شمشیربازی برداشته است که شاید در این ایران این قدم ها خیلی به چشم نیامده است.

فاریابی را همیشه می توان در سالن های مسابقه پیدا کرد و این بار هم در سالن مسابقه به سراغ او رفتیم تا در مورد حضورش در شمشیربازی و تلاش هایی که در این سال ها داشته است، صحبت کند. او اظهارات تکان دهنده ای در مورد مشکلات شمشیربازی ایران مطرح کرد که به نظر می‌رسد فدراسیون باید هر چه سریع تر در جهت رفع آنها اقدام کند تا به اعتبار ایران خدشه‌ای وارد نشود.


متولد سال ۱۳۳۳ در کربلا هستم. من ایرانی هستم اما در کربلا زندگی کردیم. ۹ فرزند بودیم که به غیر از برادرم که در جنگ مفقود شد، خدا را شکر بقیه در قید حیات هستند و در سال ۱۳۴۹ هم به ایران مراجعت کردیم. من در دوران دبیرستان ژیمناستیک کار می‌کردم و عضو تیم دبیرستان بودم. زمانی که به ایران برگشتیم، باز هم ژیمناستیک را ادامه دادم و در سال ۱۳۵۱ که در دانشگاه تبریز پذیرفته شدم، عضو تیم ژیمناستیک دانشگاه بودم. همان موقع هم به شمشیربازی علاقه مند شدم و ثبت نام کردم.

چگونه با شمشیربازی آشنا شدید؟

یکی از هم خوابگاهی‌های من در شمشیربازی ثبت نام کرده بود و تعریف زیادی از این رشته کرد و من علاقه‌مند شدم که با شمشیربازی آشنا شوم. به سالن رفتم و مرحوم صفایی جوان مربی ما بود که خیلی خوش اخلاق بود و همین باعث شد که من جذب این رشته شوم. از همان موقع شمشیر بازی را آغاز کردم و دیگر به آن آلوده شدم.

در چه اسلحه‌ای فعالیت می‌کردید؟

شروع کار من با فلوره بود. در گذشته شروع کار شمشیربازی با رشته مادر یعنی فلوره بود و بعد از گذشت مدتی، شمشیربازان تقسیم می شدند. در واقع فلوره رشته آموزشی بود. آن زمان محدودیتی برای ورود به رشته های دیگر نداشتیم و هر سه رشته را می توانستیم شرکت کنیم، من در اپه بهتر نتیجه گرفتم و آن را ادامه دادم. البته در دوران مربیگری در هر دو رشته فلوره و اپه کار کردم.

در دوران ورزشکاری در چه مسابقاتی حضور داشتید؟

من در دوران دانشجویی در قهرمانی جهان شرکت کردم. دو سال هم خدمت سربازی رفتم چون متولد عراق بودم، من را به خراسان تبعید کردند. دو سال از دوران قهرمانی را در سربازی بودم. پس از آن هم انقلاب شد و شمشیربازی دو سال پس از انقلاب نیز به مدت ۱۰ سال تعطیل شد. البته زمانی هم که به خراسان رفتم، دوباره آنجا هم به مشکل برخوردم و می خواستند من را به دورترین نقطه یعنی مرز افغانستان تبعید کنند. آزمونی در دوران سربازی برگزار کردند و چون رتبه آوردم، مجبور شدند که من را در همان مشهد نگه دارند. وقتی که در مشهد ماندگار شدم، باعث شد که دوباره به سمت شمشیربازی بروم. البته آن موقع مشهد مربی نداشت و از من خواسته شد که مربیگری هم کنم. در زمانی که تبریز بودم، علاوه بر بازیکنی، مربیگری هم انجام می‌دادم و شاگرد هم داشتم.
مسئله مهمی در شمشیربازی وجود دارد مبنی براینکه چون رشته خاصی است، ساختن مربی هم خیلی سخت است. مربی باید در رشته خودش تبحر داشته باشد تا بتواند ریزه کاری ها را خوب درک کند بنابراین تعداد مربیان کم است و این مشکل تنها در ایران نیست و در اکثر کشورها تعداد مربیان کم است. ۸۰ درصد مربیان آمریکا، خارجی هستند. مربی ایرانی هم در آمریکا زیاد داریم که آخرین نفر هم پیمان فخری بود و در حال حاضر در آمریکا فعالیت می کند.

مربیگری را در مشهد آغاز کردید؟

من مربیگری را در خراسان آغاز کردم و با کمک مرحوم صفایی جوان توانستیم دوباره شمشیربازی خراسان را که افت کرده بود، احیا کنیم. در سال اول دوران سربازی ام، تیم خراسان سوم کشور شد و در سال بعد به مقام دومی رسید. خدمت سربازی ام که تمام شد، مرحوم صفایی شرایطی را فراهم کرد که در همان مشهد ازدواج کردم و ماندگار شدم. سال بعد از پایان دوران سربازی، شرایطی پیش آمد و در کلاس مربیگری مجارستان شرکت کردم و آن‌جا هم رتبه اول را به دست آوردم. بعد از بازگشت از مجارستان در مشهد شروع به کار کردم و تیم نوجوانان و جوانان ما برای اولین بار در سطح کشور اول شد. نتیجه خوبی بود و قهرمانان متعددی تربیت کردیم و شمشیربازی خوب پیشرفت کرد. سال ۱۳۸۰ قرار بود پست بین المللی بگیرم و لازم بود به تهران بیایم و نقل مکان کردم. من معلم بودم و تهران نمی توانست من را جذب کند و به همین دلیل به کرج رفتم و آنجا ماندگار شدم.

۱۰ سالی که شمشیربازی ایران تعطیل شد چقدر به این رشته آسیب زد؟

بی نهایت آسیب زد. آن زمان جلسه ای در آمفی تئاتر دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد. مطالبی مطرح شد که ما شمشیربازان درگیر شدیم و در آنجا گفتند که شمشیربازی رشته غربی است و ما نمی خواهیم که در ایران باشد. متاسفانه از همان تاریخ، شمشیربازی تعطیل شد و آسیب بسیار جدی به این رشته وارد کرد چرا که ما در بازی‌های آسیایی اول بودیم و در زنان و مردان سکو داشتیم. بعد از هفت، هشت سال که در مشهد دنبال وسایلمان رفتیم، دیدیم که همه از بین رفته و تیغه ها هم زنگ زده بودند. خوشبختانه با گرفتن فتوا از آیت الله خمینی، دوباره شمشیربازی راه اندازی شد اما جبران آن تعطیلی ۱۰ ساله خیلی سخت بود.