ورزشکاران

پژوهشگران می‌گویند ورزشکاران به طرز مرموزی بیشتر در معرض خطر ابتلا به ضربان قلب نامنظم هستند.

به گزارش پایگاه خبری آبا به نقل از ایسنا، ورزش یکی از بهترین کارهایی است که می‌توانیم برای داشتن قلبی سالم انجام دهیم. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که ورزشکاران استقامتی تا چهار برابر بیشتر از افراد غیر ورزشکار در معرض خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (ضربان قلب نامنظم یا سریع) هستند. این بیماری قلبی، خطر نارسایی قلبی و سکته مغزی را افزایش می‌دهد.

اگر ورزش منظم و تناسب اندام، خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌های مزمن را کاهش می‌دهد و سلامت روان و جسم را حفظ می‌کند، چرا افرادی که بسیار متناسب هستند، با خطر بیشتری برای ابتلا به یک بیماری قلبی بالقوه کشنده مواجه هستند؟

تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی صحبت از سلامت قلب می‌شود، ممکن است بیش از حد به یک چیز خوب توجه شود. وقتی نگاهی کلی به شواهد می‌اندازیم، واضح است که ورزش نقش کلیدی در سالم نگه داشتن قلب و کاهش خطر فیبریلاسیون دهلیزی برای اکثر مردم دارد. برای مثال، تجزیه و تحلیل بیش از ۴۰۰ هزار نفر نشان داد افرادی که گفتند بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط ​​تا شدید در هفته انجام می‌دهند، در مقایسه با افرادی که غیرفعال بودند، ۱۰ تا ۱۵ درصد خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی کمتری داشتند.

سطح بالاتر ورزش ممکن است فقط در زنان محافظت‌کننده باشد. این مطالعه همچنین نشان داد که فراتر رفتن از این توصیه‌ها تا سه برابر برای زنان محافظت‌کننده‌تر است، اما برای مردان اینطور نیست و حدود ۲۰ درصد خطر فیبریلاسیون دهلیزی را کاهش می‌دهد.

ورزش همچنین به عنوان یک درمان اساسی برای بیمارانی که از قبل فیبریلاسیون دهلیزی دارند، در حال ظهور است. یک فراتحلیل که بن باکلی(Ben Buckley)، مدرس ارشد دانشگاه جان مورز(John Moores) دانشگاه لیورپول انجام دادند، نشان داد که در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، ورزش خطر عود آریتمی را ۳۰ درصد کاهش می‌دهد.

ورزش کردن همچنین علائم و کیفیت زندگی و تناسب اندام را بهبود بخشید. با این حال، تعیین میزان ورزش در توانبخشی دشوار بود، زیرا طول برنامه، تعداد دفعات ورزش و طول تمرین بین شرکت‌کنندگان به طور قابل توجهی متفاوت بود.

بنابراین، اگرچه یافته‌های محققان تأیید می‌کند که ورزش نقش مهمی در سلامت قلب دارد، اما همچنین نشان می‌دهد که ما در مورد میزان ورزش مورد نیاز برای بهینه‌سازی این اثر محافظتی چقدر کم می‌دانیم. این چیزی است که ما آن را «پزشکی شخصی» می‌نامیم.

با افزایش محبوبیت رویدادهای استقامتی، از ماراتن گرفته تا دوهای استقامت کوهستانی، نیاز مبرمی به درک این موضوع وجود دارد که چه حجمی از ورزش ممکن است برای قلب مضر باشد.

تحقیقات قبلی محققان نشان داد که رابطه‌ای به شکل J بین سطح ورزش و خطر فیبریلاسیون دهلیزی وجود دارد. این بدان معناست که افزایش سطح فعالیت شما به سطوح توصیه شده با کاهش قابل توجه خطر فیبریلاسیون دهلیزی همراه است، اما وقتی فراتر از این دستورالعمل‌ها عمل می‌کنید، مانند انجام ۱۰ برابر مقدار توصیه شده، شاهد افزایش میزان ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستیم.

مطالعات متعددی نشان داده‌اند که مشکلات قلبی می‌تواند در ورزشکاران پس از دوره‌های طولانی‌مدت و شدید تمرین استقامتی رخ دهد.

مطالعات روی قلب ورزشکاران استقامتی همچنین نشان داده است که برخی از آنها علائمی از زخم دارند که می‌تواند پیش درآمدی بالقوه برای فیبریلاسیون دهلیزی و سایر بیماری‌های قلبی باشد.

به عنوان مثال، یک فراتحلیل نشان داد که ورزشکاران در مقایسه با غیر ورزشکاران تقریباً چهار برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستند. این تجزیه و تحلیل شامل افرادی بود که هیچ علامت یا نشانه‌ای از هیچ مشکل قلبی دیگری نداشتند.

جالب اینجاست که ورزشکاران جوان‌تر در مقایسه با ورزشکاران مسن‌تر، خطر بیشتری برای ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی داشتند و این موضوعی است که نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.

به نظر می‌رسد مردان و زنان دارای نمایه‌های خطر متفاوتی هستند. یک مطالعه روی ۴۰۲ هزار و ۴۰۶ نفر نشان داد مردانی که گفتند بیش از ۱۰ برابر میزان توصیه شده فعالیت بدنی در هفته انجام می‌دهند، ۱۲ درصد بیشتر در معرض خطر فیبریلاسیون دهلیزی قرار دارند. این تقریباً معادل انجام ۷ ساعت ورزش شدید در هفته (مانند دویدن یا دوچرخه‌سواری با شدت بالا) است.

با این حال، به نظر نمی‌رسد زنانی که این میزان فعالیت بدنی را انجام می‌دادند، خطر بیشتری برای ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی داشته باشند.

گفته شده است که این خطر کمتر در ورزشکاران زن در مقایسه با ورزشکاران مرد ممکن است به دلیل تمایل زنان به تغییرات ساختاری و الکتریکی کمتر در قلب در پاسخ به ورزش باشد. هورمون استروژن که به عنوان «محافظ قلب» شناخته می‌شود، ممکن است سازگاری قلب را در پاسخ به تمرینات ورزشی و در حالت استراحت در زنان تثبیت کند.

به نظر می‌رسد که خطر فیبریلاسیون دهلیزی در یک ورزشکار استقامتی فقط به دلیل میزان ورزشی که انجام می‌دهد نیست، بلکه ترکیبی از بار کلی و شدت تمرین طولانی‌مدت است.

به عنوان مثال، یک مطالعه سوئدی روی حدود ۵۲ هزار اسکی‌باز صحرایی نشان داد که افرادی که در تعداد بیشتری از مسابقات شرکت کردند، ۳۰ درصد بیشتر در معرض خطر فیبریلاسیون دهلیزی بودند. زمان‌های سریع‌تر به پایان رساندن نیز با ۲۰ درصد خطر بیشتر مرتبط بود.

تعداد مسابقاتی که یک ورزشکار در آن شرکت می‌کند و زمان پایان این مسابقات احتمالاً نشان‌دهنده بار و شدت تمرین ورزشکار است. مسابقات بیشتر نیاز به بار تمرینی بالاتر و زمان‌های پایان سریع‌تر نیاز به تمرین شدیدتر دارند. این موضوع تأکید می‌کند که هم مقدار و هم شدت ورزش کلیدی هستند.

محققان مکانیسم‌های زیربنایی این رابطه بین ورزش و فیبریلاسیون دهلیزی را به طور کامل درک نمی‌کنند. این احتمالاً توسط عوامل متعددی که به طور همزمان با هم کار می‌کنند، توضیح داده می‌شود.

به عنوان مثال، در طول سال‌ها تمرین بسیار سنگین، فشار وارد شده بر قلب می‌تواند منجر به بزرگ شدن دهلیزها (حفره قلب) و افزایش فشار بر دیواره‌های آن شود که این می‌تواند منجر به زخم شود.

محققان حتی پس از یک ماراتن کوهستانی، شاهد افزایش کوتاه و مکرر التهاب و کند شدن گذرای هدایت الکتریکی در دهلیزها بوده‌اند.

این فشارهای قلبی با گذشت زمان و با تکرار رویدادها و تمرینات می‌توانند باعث افزایش اندازه حفره‌های قلب و ایجاد زخم (بازسازی پاتولوژیک قلب) شوند که خطر فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش می‌دهد.

اگرچه بعید است که یک دونده معمولی هنگام تمرین برای ماراتن خود، خطر فیبریلاسیون دهلیزی خود را افزایش دهد، اما همچنان مهم است که به شیوه‌ای هوشمندانه تمرین کنید. در نظر گرفتن حجم و شدت کلی تمرین شما به خصوص اگر ساعت‌های زیادی در هفته تمرین می‌کنید می‌تواند به کاهش خطر استرس قلبی و فیبریلاسیون دهلیزی کمک کند.

فیبریلاسیون دهلیزی را می‌توان به خوبی درمان و مدیریت کرد. بنابراین، آگاهی از علائم کلیدی مانند نبض نامنظم، تپش قلب یا تنگی نفس برای دریافت درمان مناسب بسیار مهم است.

انتهای پیام

*