ورزش شدید

دانشمندان علوم اعصاب دانشکده پزشکی دانشگاه کاتولیک رم و بنیاد پلی‌کلینیک جملی ایتالیا دریافتند که ورزش شدید می‌تواند روند بیماری پارکینسون را آهسته کند؛ این یافته می‌تواند راه را برای رویکردهای جدید غیر دارویی هموار کند.

به نقل از مدیکال اکسپرس، این تحقیق مکانیسم جدیدی را شناسایی کرده که مسئول اثرات مثبت ورزش بر انعطاف‌پذیری مغز است.

پائولو کالابرسی، محقق مسئول، استاد تمام عصب‌شناسی در دانشگاه کاتولیک گفت: ما مکانیسمی که هرگز مشاهده نشده است را کشف کرده‌ایم و از طریق این مکانیسم، ورزش انجام شده در مراحل اولیه بیماری اثرات مفیدی بر کنترل حرکات دارد که ممکن است در طول زمان حتی پس از تعلیق تمرین ادامه داشته باشد.

کالابرسی افزود: در آینده، شناسایی اهداف درمانی جدید و نشانگرهای عملکردی برای توسعه درمان‌های غیردارویی که در ترکیب با درمان‌های دارویی کنونی اتخاذ می‌شوند، امکان‌پذیر خواهد بود.

کار قبلی نشان داده است که فعالیت بدنی شدید با افزایش تولید یک عامل رشد حیاتی، عامل نورون‌زایی مشتق‌شده از مغز، مرتبط است.

محققان توانستند این پدیده را در پاسخ به یک پروتکل چهار هفته‌ای تمرین با تردمیل در مدل حیوانی بیماری پارکینسون در مراحل اولیه بازتولید کنند و برای اولین بار نشان دهند که چگونه عامل نورون‌زایی تأثیرات مفید فعالیت بدنی را تعیین می‌کند.

این تحقیق به سرپرستی دکتر جویا مارینو و فدریکا کامپانلی، محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کاتولیک رم، با استفاده از یک رویکرد چند رشته‌ای با بکارگیری تکنیک‌های مختلف برای اندازه‌گیری بهبود در بقای عصبی، انعطاف‌پذیری مغز، کنترل حرکتی و شناخت بصری فضایی، از اثر محافظت عصبی ورزش پشتیبانی می‌کند.

اثر اصلی مشاهده شده در پاسخ به جلسات روزانه تمرین با تردمیل، کاهش انتشار توده‌های آلفا سینوکلئین پاتولوژیک است که در بیماری پارکینسون منجر به اختلال تدریجی و پیشرونده نورون‌ها در نواحی خاص مغز (مسیر ماده سیاه -جسم مخطط، از مسیرهای دوپامینرژیک در تنظیم و تعدیل حرکت در انسان) می‌شود که برای کنترل حرکت ضروری است.
 

*