زخم قدیمی ورزش ایران

ورزشکاران زیادی از نداشتن شغل و درآمد مشخص گلایه دارند و هر روز هم به جمع این ورزشکاران ناراضی اضافه می‌شود.

به گزارش پایگاه خبری آبا به نقل از ایسنا، نداشتن شغل همیشه یکی از معضلات جدی ورزشکاران بوده که به نظر نمی‌رسد فعلا درمانی برای آن وجود داشته باشد. ورزشکاران رشته‌های انفرادی به سبب اینکه از لیگ قوی و درآمد بالایی برخوردار نیستند این معضل برایشان جدی‌تر است و به یک زخم کاری تبدیل شده است. همین موضوع باعث شده است که این روزها صبر ورزشکاران تمام شود و از نداشتن شغل گله کنند.

امیرحسین هدایی ملی‌پوش تنیس روی میز ایران که به همراه نوشاد و نیما عالمیان در بازی‌های آسیایی هانگژو با گرفتن مدال برنز تیمی تاریخ سازی کرد، نداشتن شغل را یکی از دغدغه‌های اصلی این روزهای خود عنوان کرده است. او گفت:"دغدغه نداشتن شغل و حتی مسکن، همراه من است و با پاداش بازی‌های آسیایی هانگژو هم هیچ کاری نمی‌توان انجام داد."

امیرحسین محمودپور ملی‌پوش قایقرانی رویینگ نیز پس از بازی‌های آسیایی هانگژو با انتشار ویدیویی از خود بیان کرد، به علت نداشتن شغل می‌خواهد دستفروشی کند.

ایوب موسوی نایب قهرمان وزنه‌برداری جهان از دیگر ورزشکارانی است که از نداشتن شغل گلایه کرده‌ و حتی موسوی صراحتا گفته است:"دائما با خود می‌گویم اصلا چرا این همه سال وزنه زدم و تمرین کردم و ای کاش درس می‌خواندم و زودتر کارشناسی‌ام را می‌گرفتم تا به واسطه همین مدرک در ارگانی استخدام می‌شدم."

هدیه کاظمی ملی‌پوش کایاک نیز گفت:"پنج سال است خودم و خانواده‌ام درگیر استخدام بودیم و دائم در مسیر تهران به بندرعباس بودم. در نهایت احساس کردم به جایی نمی‌رسد و بی خیال شدم."

حسین رسولی قهرمان پرتاب دیسک بازی های آسیایی نیز گفت: " روزها تمرین و شب‌ها در اسنپ کار می‌کردم تا مایحتاج روزمره‌ام را تهیه کنم چون اصلا درآمدی نداشتم و صفر صفر بودم."

آینده ورزش در خطر است؟

نداشتن شغل دغدغه خیلی از ورزشکاران دیگر هم است و هر چقدر هم که ورزشکار به پایان دوران قهرمانی‌اش نزدیک می‌شود این دغدغه بزرگتر خواهد بود. خیلی از این ورزشکاران به وعده استخدام امید بستند که در نهایت هم در حد همان وعده باقی مانده است. اینکه این روزها شاهد موجی از گلایه ورزشکاران از نداشتن شغل و تامین نبودن زندگی آنها را شاهد هستیم می‌تواند برای آینده ورزش ایران آسیب زا باشد.

ورزش ایران در بخش قهرمانی همین الان با کمبود استعداد و پشتوانه روبرو است و اگر خیلی از نفرات جوان‌تر این اوضاع قهرمانانشان را ببینند، ممکن است از همین الان بی خیال ورزش قهرمانی شوند و قدم در مسیر دیگری بگذارند. با این شرایط باید دید مسئولان ورزش ایران هشدارها را جدی می گیرند و به دنبال راه چاره هستند یا باز هم به تعداد ورزشکاران ناراضی ایران افزوده می شود.

*